Η μετάληψη του λεπρού από τον Άγιο Νικόλαο Πλανά

Στις 2 Μαρτίου γιορτάσαμε την μνήμη ντου Αγίου Νικολάου του Πλανά, που εκοιμήθη το 1932. Γεννήθηκε στη νήσο Νάξο το 1851. Ο απλούς και κατά τον κόσμον αγράμματος Αγ. Νικόλαος Πλανάς στην Αθήνα, όπου χειροτονήθηκε Ιερεύς, λειτουργούσε ασταμάτητα στον Άγιο Ελισσαίο, με ψάλτες τους δύο εκ Σκιάθου Αλέξανδρους, τον Παπαδιαμάντη και τον Μωραϊτίδη, στον Άγιο Ιωάννη τον Κυνηγό, επί της οδού, σήμερα, Βουλιαγμένης, όπου έχει κτισθεί μεγάλος Ναός και όπου φυλάσσονται τα λείψανά Του, στους Τρείς Ιεράρχες του Παγκρατίου, στον Αγ. Γεώργιο στο Κουκάκι, στον Άγιο Δημήτριο τον Λουμπαδιάρη, παρά την Ακρόπολη και σ΄ ένα πλήθος ερημοκκλήσια της τότε Αθήνας.
Το περιστατικό που ακολουθεί, απόλ τη ζωή του Αγίου Νικολάου Πλανά, δίνει ηχηρή απάντηση σε όσους σήμερα, με αφορμή τον κορονοϊό, θεωρούν ότι διά της Θείας Κοινωνίας μπορεί οι κοινωνούντες πιστοί να κολλήσουν ιούς, μικρόβια και ασθένειες: « Εκεί, στη ενορία του, σε ένα στενό δρομάκι, εκρύπτετο ένας λεπρός σε μεγάλο βαθμό. Του είχαν φαγωθεί τα χείλη από την φοβερή ασθένεια. Πήγε μια φορά ο πατήρ Νικόλαος Πλανάς να τον κοινωνήσει, αλλά το κατεστραμμένο στόμα του, δεν μπόρεσε να παραλάβει το Άγιο Σώμα του Κυρίου και παρέπεσε λίγο πιο πλάϊ από το στόμα. Χωρίς κανένα, μα κανένα δισταγμό, ο Άγιος Νικόλαος Πλανάς έσκυψε και με το στόμα του πήρε τον Θείο Μαργαρίτη, που είχε πέσει και τον κατέλυσε. Αυτό ας το δουν αυτοί που δεν κοινωνούν γιατί, λένε, φοβούνται τα μικρόβια. Μεγάλη, πράγματι, βλασφημία. Ένας Θεός ζώντων και νεκρών, ποιητής ουρανού και γης, να προσβάλλεται από μικρόβια!!! Παραλογισμοί σκοτισμένων απίστων. Όσο για τον ασθενή αυτόν, τον ανακάλυψε η Αστυνομία και τον έστειλε στο λεπροκομείο μαζί με την κόρη του, η οποία κι αυτή είχε μολυνθεί από την λέπρα και της είχαν φαγωθεί τα δάκτυλα. Εν τούτοις, ο Άγιος μας δεν έπαθε τίποτα». Περεταίρω τα σχόλια είναι περιττά…

Από το βιβλίο: « Άγιος Παπά – Νικόλας Πλανάς – Ο Απλοϊκός ποιμήν των απλών προβάτων» (εκδοτικός Οίκος «Αστήρ», Αλ. Και Ε. Παπαδημητρίου.)